czwartek, 12 lipca 2012

Bardziej wzniośle myślimy o Bogu, przyjmując, że jest On niepojęty

Nadal nie znamy istoty obserwowanych zjawisk.  Twarz zachowujemy dzięki przyjęciu żargonu nauki.  Pętamy potężną energię, przepływającą przez nasz świat, poddajemy ją kontroli w kuchni i w samochodzie, zmuszamy do pracy dla nas niczym Dżina z bajki o lampie Alladyna; ale nadal nie wiemy, czym ona jest. Sekularyzm, materializm i natrętna obecność rzeczy zagasiły światło w naszych duszach i przemieniły nas w pokolenie odmieńców - żywych trupów. Pokrywamy swoją straszliwą ignorancję słowami, ale wstydzimy się dziwić, lękamy się wydusić z siebie słowo „tajemnica”.

Kościół nie boi się uczyć doktryny Trójcy Świętej. Nie udając zrozumienia, dał jej swoje świadectwo i powtarzał to, czego uczy Pismo święte. Niektórzy zaprzeczają jakoby Biblia uczyła o Trójcy Świętej, uznając, że cała koncepcja Trójcy w jedności jest sprzeczna w sferze pojęć. Ale skoro nie potrafimy zrozumieć opadania liścia z drzewa przy drodze, ani wysiadywania jajka przez pliszkę w gnieździe naprzeciwko, dlaczego niezrozumienie pojęcia Trójcy Świętej miałoby nas tak niepokoić? Bardziej wzniośle myślimy o Bogu, przyjmując, że jest On niepojęty - ponad naszym zrozumieniem, niż gdy odbieramy Go w jakichkolwiek kategoriach naszej wyobraźni i stworzonego wedle naszego prostego rozumienia piękna”.- powiada Michał de Molinos. (Michał de Molinos - „Przewodnik duchowy”

Nie wszyscy, którzy na przestrzeni wieków nazywali siebie chrześcijanami, byli wyznawcami Trójcy Świętej, ale wiara w Trójcę Świętą od czasów apostołów świeciła nad Kościołem nowonarodzonych w jego wielowiekowej wędrówce, tak jak obecność Boga w ognistym słupie wznosiła się nad obozem Izraela, głosząc całemu światu „Oto lud mój”. Czystość i moc szły śladem tej wiary. Pod jej chorągwiami podążali apostołowie, ojcowie Kościoła, męczennicy, mistycy, twórcy hymnów wychwalających Boga, reformatorzy, ewangeliści przebudzeniowi, a pieczęć Boskiej akceptacji odcisnęła się na ich życiu i dziełach. W wielu kwestiach różnili się między sobą, łączyła ich jednak doktryna Trójcy Świętej.

To, co oświadcza Bóg, wierne serce wyznaje nie domagając się żadnych potwierdzeń. W rzeczywistości poszukiwanie potwierdzenia oznacza przyznanie się do wątpliwości, a otrzymanie potwierdzenia byłoby traktowane jako szczodre wynagrodzenie za wiarę. Każdy, kto posiada łaskę wiary, dostrzeże mądrość w śmiałych słowach jednego z Ojców wczesnego Kościoła: „Wierzę, że Jezus Chrystus umarł dla mnie, gdyż jest to niewiarygodne, wierzę, że powstał z martwych, gdyż jest to niemożliwe”.

Taka właśnie była postawa Abrahama, który wbrew przeciwnościom losu umocnił się w wierze, oddając chwałę Bogu. Taką postawę przyjął też Anzelm, „drugi Augustyn”, jeden z największych myślicieli ery chrześcijańskiej, który utrzymywał, że akt wiary musi poprzedzać wszelkie wysiłki zrozumienia. Refleksja nad objawioną prawdą niewątpliwie przychodzi po adwencie wiary, lecz wiara pierwej dociera do słuchających uszu niż do poznającego umysłu. Wierzący nie przemyśliwuje Słowa i nie dochodzi do wiary w wyniku procesu myślowego, ani nie szuka potwierdzenia wiary w filozofii czy w nauce. Jego wołanie brzmi: „O świecie, świecie, usłysz głos Pana. Niech Bóg okazuje się prawdomówny, każdy człowiek zaś kłamliwy”.(Rzym 3:4)

A.W. Tozer  z książki „Poznanie Świętego”

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz